Bubbels of geen Bubbels

Informatie via internet - Ok!

Bubbels of geen bubbels? Een echo kan alleen optreden waar muren zijn. De wegen en pleinen van het web zijn publiek domein, die horen vrij en pluriform te zijn. Daar spreekt de samenleving tot zichzelf. Hoe minder beperkingen hoe minder bubbles. Het gelijk stellen van sociaal platforms met bubbels is bangmakerij want de bubbelvorming hangt helemaal af van het algoritme en de toegankelijkheid. Dat schijnt zelfs de aandacht van critici ontsnapt te zijn. Die bangmakerij dient om censuur te verkopen. Censuur is dictatuur. Censuur is bubbelvorming bij uitstek.

Beter dan elkaar afschermen is het om de ander, met alle kennis en middelen te leren zelf te rechercheren. De oplossing van zowat elk probleem is kennis. Inzicht vermeerderen doet men door elk inzicht met elke ander inzicht te kunnen confronteren. Dat kun je leren. Geen oplossing is het bereik van kennis beperken. Geen freedom of speech zonder freedom of reach! Nooit kon men elkaar makkelijker bereiken dan via het web. Maar gaat dat goed, ook tussen willekeurig welke groep? De sleutel heeft de operator van het medium.

 Michiel Kassies

_______________________________________________________________________________

_______________________________________________________________________________

GOOGLE PLUS - een educatieve episode

'Wisdom of crowds' werd rond 2006 een gevierde uitdrukking, die helaas nog niet in mijn hoofd paste tot ik het fenomeen in de praktijk mocht brengen op Google-plus. Dit sociaal platform leek uiterlijk het meest op Pinterest. Het heeft mijn wereldbeeld gekanteld. Het begon toen ik voor een recente geschiedenis via G-plus authentieke en verifieerbare bronnen vond die de scope enorm verbreden.

Mind you, ik had best verstand van zoeken, jong begonnen als encyclopedisch autodidact, reizend langs bibliotheken in de zeventiger jaren, was ik in 1983 zelfs al gezegend met een experimentele hookup in de telefooncentrale naar de belangrijkste Database van destijds (INSPEC, NASA, ESA, IEEE, DASSAULT, Volkswagen). Maar G-plus bleek ook betrouwbaar en veelzijdig als informatie bron.

Dit sociaal platform van Google is opgeheven rond het intreden van censuur in 2019 op platforms en zoekmachines, zgn content moderation. Dat is stilletjes salonfahig geworden: shadow banning, demonitizing, verwijdering en gag order.
G--plus ging op slot, kent nog slechts een versie voor bedrijven. Een global coup. De populatie was van alle gezindten gezien de apolitieke ontstaansgeschiedenis, toen Google naar een doel streefde: iedereen bereiken. De relatief oude G-plus gemeenschap om zeep geholpen (een crime against humanity) terwijl het complete Platform landschap werd herschapen. Het centrale plein werd afgezet en het volk moest naar de avenuen (FB, Twitter ed) of de krochten en bochten zoals conservatief GAB, privacy vriendelijk YouMe, etc Het 'stedelijk' beleid was duidelijk: sociaal fragmenteren en reikwijdte beperking van derden en supremacie op alle publieke kanalen voor politiek gepurgeerde MSM.

Maatschappelijke problemen, verdeeldheid, haat, wantrouwen verdwijnen op een werkelijk sociaal platform door interacteren via een fair en open, Algoritme.

Het uitwisselen van werk, artikelen of fotos bleek in de plezierige vlotte Google-plus omgeving een persoonijke ontmoeting te worden ankzij de persoonlijke en thematiche inrichting van deelnemers stacks. Een debat decelleerde vanzelf tot een gesprek! Zonder moderatie, zoals verkeerlichten mogen ontbreken als verkeersdeelnemers elkaar in de ogen kunnen kijken. Goolge's platform was uitzonderlijk, goed gebalanceerd en gerijpt, alles even toegankelijk, transparant en overzichtelijk. Geen hectiek, herrie, hype. Dat stimuleerde verantwoordelijk gedrag. Echokamer-vorming, hangen in een bubble was lastig omdat groepen en inhoud standaard niet werden afgezonderd.

G-plus was even levendig van inhoud als sereen in stijl. Anders dan het bonte facebook of het amechtige twitter. Dat bevorderde miz onderling begrip ook buiten je directe contacten. Het leidde tot reizen over grenzen en tot confrontaties zonder aanziens des persoons. Dat was emanciperend. Het leerde je te handhaven in vijandig gebied. Kwam graag elke dag terug om een vooroordeel demonteren. En moest mijn inzicht soms bijstellen. Ik begon doorgaans met een uurtje lezen, dan items delen delen, een stuk of zeven, sommige items samenvatten en mooie teksten toevoegen aan m'n (tien) verzamelingen - historische rubrieken. Nu is dat Epos weg en het residue is een een onontwarbare TAR-bal op eigen schijf waar je niets in kan opzoeken. Er huisde een groot volk in Gplus. Pluriform en zonder barrieres, tientallen later honderden miljoenen G-plussers. Zolang het duurde.

Communities en individuen moesten na tien jaar, elk huns weegs vinden zonder een vergelijkbaar alternatief, en gingen op in stromingen van de besloten kleinere meer specifieke platforms, onaantrekkelijke 'gebedshuizen' voor doelgroepen als het ware. Het grote plein van alle gezinten werd leeg. De Gplus bewoners, een netwerk van correspondenten was ontworteld en belandde in een diaspora. Men kon elkaars collecties niet meer raadplegen. Honderden actieve contacten uit alle richtingen verstomden. Juist het confronteren van inzichten levert nieuwe kennis. Dus bigger is better en 'hoe meer hoe beter' in dit opzicht. Verenigd was men sterk.

G-plus was als een tweede brein. Het had structuur en appeal. Ideeen konden  resoneren zonder een klop op de deur of een onzichtbare hand. Dat die samenleving op commando werd ontbonden, was een venijnig kantje van het nieuwe verschijnsel: een stadsplein gebouwd op prive grondgebied. Dit is een weeffout, zoals de bedreigde community ondervond in de roerende laatste weken van afscheid nemen. Ook onverkwikkelijk zijn niet aanpasbare en ongepubliceerde algoritmen, het conflicteert met democratie en mensenrechten.

Je verplaatsen in culturen en omstandigheden op G-plus was een avontuur. De layout en functionaliteit van G-plus bracht mensen dichterbij - en noodde tot expresssie. Aanvankelijk had men royale eigen banners zo groot als de nachtwacht als het ware, waarachter je collectie's' onderbracht (thema's / 'katernen') of zelfs een hele 'community', besloten of open. Open berichten waren was overigens zichtbaar aan het web - dus inlogvrij. (Dat heeft X ook, maar niet FB, dacht ik.)

Techniek. Grafisch overzicht was ongeacht bericht- of commentaar lengte.
Bezoekerteller en netwerk-diagrammen inspireerden tot schrijven. Die van mij toonde plots bijna zeven cijfers in twee jaar tijd. Daarna volgde een beperkende ingreep in het algoritme dat het buurten juist zo bevorderd had. En helaas een lay-outveranderig kondigde storende krachten aan in de tot dan toe briljante ontwikkeling van wat 'User Value' heet. Het sterke punt van Google destijds.

 

Politieke getinte berichten werden inieens met een factor 20 minder bekeken na een merkwaardig intimiderend bezoek van boemannen en een salvo van loze klachten, na een update in 2014. De toestroom van volgers fluctueerde daarna met zo'n vijf per dag tot net onder een groot rond getal. Curieus, een shadow ban.

 
Een 'collectie' was openen voor elke passant of voor een bepaalde groep uit de contacten. Het was helder in te zien welke personen met G-mail je in elke 'circle' had geplaatst en welke circle elke collectie kon inzien. Aandacht was besteed aan het plezier van vissen uit de enorme vijvers van Google's sociale ecosysteem waar ik ook tientallen geweldige nieuwsbronnen, wizards en historici heb opgevist.
 

Informatieve bronnen waren snel te vinden aan de hand van profielen en thema's, of door commentaren en kwinkslagen. Zo vormde zich een netwerk van onbekenden, authentieke waarnemers en specialisten, bronnen buiten de gevestigde nieuws media. Onbekenden werden in no time bekenden. Dat netwerk informeerde snel en betrouwbaard en met meer detail dan de krant. Gplus leek ahw een grote redactie ruimte, zelfreinigend tav van onjuistheden dankzij direct onderling contact. De wisdom of crowds klonk door. Een brein op zichzelf. Tot G-plus in april 2019 onzichtbaar werd gemaakt.

 

 

Anecdotisch

 

Gekke confrontaties. Met een prikkel - een vraagje of een compliment vond ik kritische volgers. Direct in dialoog gaan met een vreemd kamp en argumenten testen verrijkte mijn assertiviteit. Wat brengt 'de ander' ertoe iets te doen of denken? Interessant. Liberals bleken, bijvoorbeeld, het Recht op Heiligschennis te plaatsten boven de Vrijheid van Meningsuiting: Pussy Riot zag men unaniem als slachtoffer en was veruit meer belangrijk voor liberals dan Julian Assange 'die zijn tijd gehad had'. Is dat niet waanzinnig? Dat een theelichtjeshouder werper hier even lang heeft moeten brommen als de herriemakers daar kon de gemoederen tot bedaren brengen.

Republikeinen bleken met Teheran te willen bombarderen terwijl Democraten Damascus verkozen. Een andere discussie om niet te vergeten, had de tergende titel "is het ethisch om te stoppen met vermoorden van Iraanse wetenschappers" Schokkend, geen grapje. Juist G-plus leek me een plek om inzichten te confronteren. Uit de confronatie van ideeen onstaat immers meer kennis. Milde repliek bleek al veel teweeg brengen en bedrog kon je er prima aan het licht brengen voor een divers publiek. Op de man spelende reacties, scherpte m'n beheersing en de kunst jezelf transparant te maken. Een sport was het herkennen van broodschrijvers of trolls - die door de mand vielen. Hashbara, kwam met velen tegelijk langs om stemming te maken. Die lui konden niet zo goed nadenken, maar ze hadden slimme scripts. Het kwam ook voor dat een populaire oorlogspropagandist die ik vaak commentaar gaf, respect vroeg tov een lynchmob onder zijn volgers, en het voor mij opnam. Toch een bondje van beschaving, so to speak.

Kennis delen en vermenigvuldigen stemt vrolijk. G plus bood dagelijks een kleine oefening in gesprek en debat, soms ontnuchterend vaak disciplinerend en manend tot bescheidenheid. Het leverde snel interactie op. Afscheid nemen onder G-plus vrienden en kennissen bleek ingrijpend. Bungelend boven de afgrond werd het veel mensen te emotioneel. Boosheid om te worden ontworteld. Google's excuus voor amputatie van deze tak in haar ecosysteem klonk te maf om waar te zijn. Lage verdiensten? Een vraagje, wat levert Gmail op, en Google Docs? 

 

Google verraadde de Gplus bewoners zonder een keus of alternatief te bieden. Kon een bewoner het netwerk niet kopen? Nee. Dus dit was sociocide. Het sociale, levende aspect van het G-plus netwerk viel niet onder 'eigendom' van Google maar was de creatie van het publiek. Zonder publieke grond kennelijk of een ijsschots of vlot, leek Gplus een grote pedaalemmer.

Binnen G-plus was een archief van prachtig werk, navigeerbare weelde van persoonlijke bibliotheken. Ook iemands trackrecord, een signatuur en kenmerkende verzamelingen, de ontwikkeling van jaren telde mee in het gebruik. Voor sommigen als 'sociaal 'krediet', voor anderen een 'digit-aardige belijdenis' of een 'collaborative effort' en dan de referentie werken. Een levend museum en een bieb tegelijk. Dit wonder van interactier en emancipatie ging op zwart. Poofff. Netwerken die men onderling gecreerd had. Het werk dat je ontsloten had en waanzinnig leuke bronnen. Vriendschappen en de ervaring met je vaste contacten, vaak specialisten ging verloren. Dat maakte de bijdragen zo levendig en op waarde te schatten. Het netwerk was een verlengstuk werd van eigen waarnemingen en gedachten. Collectieve intelligentie bestaat, als de geest kan waaien.

 

 
_______________________________________________________________________________

_______________________________________________________________________________

MEDIA - censuur sinds 2017

 

Gplus werd opgeheven tegen de achtergrond van de opkomst van formele censuur op de platforms in 2018. Propaganda en indoctrinatie zouden ineffectief zijn zonder gedeeltelijke verduistering van het licht van een verifieerbare werkelijkheid dat via de platforms de media doet verbleken. De censuur van 2018 werd ingeleid in 2017 met een vreeswekkende campagne tegen 'bubbels'.

Gevestigde media presenteren legio 'waarheids bubbels'. De kleuring valt direct op als men het totale nieuwsaanbod kan bekijken zoals in Gplus heel makkelijk was, en dat aanbod dan vergelijkt met dat wat de Nederlander bereikt via de gevestigde kanalen. Een media-issue lijkt soms lukraak uitvergroot en blijft dan mediabreed hangen. Daar zit een patroon in. Na maanden Nos-Journaals waarin steeds één onderwerp (pandemie) domineerde en uit één invalshoek werd belicht, kreeg Nederland in Juni 2020 één journaal zonder die pandemie. Eén die over voetbal (...) ging! Daarna was het thema racisme - wekenlang. Ja het bestaat. 'Racisme is in ons allemaal" althans we zijn geneigd tot vooroordelen, dus blijf vooral leren. Maar hoe moet de samenleving blijven leren, en evolueren, zonder 'public intelligence' te ontwikkelen. Omdat de bepaalde achtergronden van politiek en economie niet in beeld worden gebracht?

Dan bljven de voorwaarden voor misstanden ongemoeid. Geen moment aandacht gaf het Journaal aan de systematiek van geweld bij aanhoudingen in de VS in het algemeen. Dat treft dagelijks maar liefst 2 a 3 mensen dodelijk, mensen van elke kleur. Systematiek en beleid zijn in die lens out of focus, verscholen achter dat éne aspect ervan (racisme) dat naar het individu wijst, of naar een groep.
Media sturen de emotie en scheppen een politieke realiteit. Het denkraam verkokert in de 'media kaleidoscoop', dagelijkse treurbuis-werkelijkheid met verslavende dopamine momenten. In 2020 nam angst toe en intolerantie, ook wereldwijd. Het moet met de media te maken hebben. Social egineering. Onze overheid en media spraken unisono dogma's uit en verketterden 'anders denken' - en anders doen. Nuanceren, precisieren, onderzoek, feitenkennis en denken over een controversieel onderwerp werd een taboe. Geamuseerde spot verdween en onverdraagzaamheid kwam op. Een gedesorienteerd en geëmotioneerd publiek herhaalde mantra's die dededn denken aan 'Vife Minutes of Hate' ende Nieuwslezer die opstaat en geemotioneerd uitlegt dat men de tv beter uit kan zetten.
 

 

[De vraag dringt zich op, kan 'Orwell het boek '1984' geschreven hebben zonder voorkennis? En Aldous Huxley zijn 'Brave New World? Er zijn meer titels met voorspellende gaven, zoals  'the Wreck of the Titan" en "The protocols..." en heel wat films. ]

 

 

MEER (weet men veel) Neoliberaal journalistiek vacuum

 

Corona beleid valt onder Minister de Jonge die een vaccin deal van 700 miljoen maakte via de Jonge's 'Coronagezant' Feike Sijbesma met broer Hans Sijbesma van Astra Zeneca, terwijl de Jonge's broer Marien onderzoek doet in het kader van deze deal. Belangenvestrengeling en corruptie? Wanneer staat het Journaal er even bij stil? Een verhelderende fout: Minister Grapperhaus die de onhaalbaarheid van zijn sanctiebeleid zelf aantoonde door het te overtreden. Maar beleid en minister gaan vrijuit.

 

Meer dan ironisch verspreide een door eenrichtingsverkeer opgeblazen 'bubbel' in de gevestigde media, dat op sociale media waarheids bubbels ontstaan die bestreden moeten worden. Met censuur dan wel, niet door dialoog oid. Alles zonder debat of onderbouwing. Overheid en media gaan ons voor in een cultuur van angst - sinds de neoliberale overname van de instituties, sinds 9/11. De kroon op het werk is Corona. Het script van die pandemie werd gerepeteerd op meeting "201" in Davos, okober 2019. Men springt in de houding op 1 meter vijftig. De mens als gevaar voor elkaar. Conditionerende factoren, Zelfzorg, het politiek bedrijf en de grote lijnen in beleid bleven buiten beeld. Tenzij het om anderen gaat, zoals politiek bij anderen, een andere cultuur. Angst voor 'de ander' is al een berucht kenmerk van Westers denken, nu ook angst 'voor elkaar' compleet met een sociofoob ritueel. 

 

Als wegbereider van deze monomanie zie ik neoliberale fusies in de jaren negentig - een invloedrijke centralisatie gezien 'de pen machtiger dan het zwaard' is. Na deze aantasting van pluriformiteit kwam er een verlies van inkomsten aan het opkomende Internet rond 2000. Onderzoeksjournalistiek werd afgeschaft of uitbesteed. Ongeacht het waarheidsgehalte vinden berichten van overheids bronnen het publiek van CNN bijvoorbeeld als ware het een doorgeefluik. In de VS waar het publiek eerst door duizenden mediabedrijven werd bediend bleef daarvan een handvol over, zeven in getal, met kopstukken uit een en dezelfde politieke kerk op een enkeling na. De kleur en inhoud lijkt te moeten stroken, niet primair met publieks-wensen, maar corrigerende diensten, belanghebbenden, adverteerders en eigenaren, een heel web van aandeelhouders, bedrijven, financiele belangen en een oorlogspartij. Zo zijn de meeste Nederlandse media in handen van Mediahuis en DGP media (van Thillo groep). Twee 'mandjes'. Mediahuizen, echobuizen waarin de toon en het thema uit de New York Times of de Washington post doorklinkt zowel in verpozing als nieuwsselectie, een anonieme invloed. Prullenbakken vol ingezonden brieven moeten ongelezen geleegd zijn. Feiten die ons raken staan vaak niet in de krant. Marktwerking, maar dan omgekeerd. Een half onwetend publiek is het makkelijk prooi / product voor de adverteerders en overige stakeholders - de ware klanten - met veel keuze.

 

Terwijl de kijker of luisteraar in het klein wel wat te zeggen heeft, bepaalt een hierarchie van belangen door deelneming in gevestigde media, wie en welk type mediamaker of commentator regelmatig aan bod komt. Karakter en voorkeuren moeten kloppen met het almalgaam van belangen. Wie wordt gepubliceerd zal zich niet belemmerd te voelen. Collega's met meer bagage en de grootste experts staan echter werkeloos buiten beeld om die politieke redenen en daar zit hem de kneep. Elk onderwerp of perspectief kan wel eens aan bod komen. Daardoor is  censuur (een kwestie van bereik) naadloos gecamoufleerd. Kijkt maar iets na in the paper of record (NY Times). Tegen de stroom ingaan kon men twintig jaar terug. Niet de pen maar de portemonnee is nu bepalend, ongeacht het redactie statuut - al klinkt het leuk. De pen is machtiger dan het zwaard en vrijheid van drukpers is mooi voor wie een drukpers heeft. En nee, het is geen overtreding om te liegen. Aankoop en personeelsbeleid zijn het censuur selectie filter par exellence. Dat bepaalt welke perspectieven, kloppend of niet, en welke mensen in de media, ons collectief geheugen gaan vormen. Indoctrinatie en censuur voor de massa is slecht herkenbaar dankzij mediale alomtegenwoordigheid en een gecontroleerde mate van tolerantie waarin sommige issues effectief gemankeerd en mondjesmaat worden toegelaten, zodat die issues in het publieke bewustzijn een gemarginaliserd bestaan vinden.

Aandeelhoudersmedia en de (volgzame) publieke media zijn gaande weg ontzuild, gedepolitiseerd en genormeerd. (De VPRO bijvoorbeeld, is die nog 'vrijzinnig' te noemen?) Zijn onze communicatie kanalen vrij zoals een sociaal zenuwstelsel in een democratie hoort te zijn, of zijn financiele belangen als een 'politiek correcte' blusdeken die het vrije geluid smoort? Authentieke geluiden hoor ik zo weinig meer.

Wie heeft de macht? Daartoe zou je de inhoud van gevestigde media kunnen analyseren volgens Voltaire. 'Wie de macht heeft is degene die geen kritiek krijgt!' Hoe herken je die? Bevraag de andersdenkenden, verguisden, en hen die veel kritiek krijgen. Die moeten het weten! Er zijn genoeg zulke gecancelden.

 

Dwarsliggers onder journalisten van de oude stempel die zijn afgezwaaid of afgeserveerd zijn er velen (Chris Hedges, Paul Craig Roberts, Thierry Meysan, Finnian Cunningham, redacteuren van Off-Guardian, Karel van Wolferen, Erik van de Beek, eva), maar ook gepassioneerde deskundigen, outsiders gedreven door waarheidsvinding ooggetuigen en ervaringsdeskunigen. Zij worden niet letterlijk monddood gemaakt, (nog niet) zoals Julian Assange maar bereiken nooit een groot bereik. Zij ondervinden shadow banning, search engine malfuncton, defunding, censuur, verwijdering van bijdragen en accounts. Quarantaine subjects zijn JFK, 9/11, HCQ etc. (Youtube, Reddit, Facebook) hetgeen sinds 2018 publiekelijk gewettigd is. Eens werd een heel platform (G-plus) opgeheven (boven). Een deskundige met een goed onderbouwd punt, zal alsnog worden overstemd door het effectief monopolie in het medialandschap dat de 'dwarsligger' als 'incident' vertoont, een air van pluriformiteit met de klank van vrijheid, dat als mentaal 'vaccin' tegen andersdenken een vast dogma versterkt.

 

De journalistieke uitdagingen worden om begrijpelijke redenen afgeslagen. Genodigd voor een media programma wordt een outsider-expert soms op het nippertje afgebeld. Heeft hij een kruisje bij de naam, 'Cancel Culture'. Vrije polemiek (G-Plus) zou het imperium van illusie en kolder snel ten val brengen, media illusies wijken inmiddels teveel af van de werkelijkheid om risico's te nemen, dat kan gepeild en gestuurd worden. Graag zie ik wel eens een vaste media darling in gesprek komen met een erudiet deskundige. Zo werd eens een geprekspartner voor met Derek Sauer aangekondigd. Maar het ging niet door helaas. De Moscow Times Oligarch (collumnist en Oost-West misantroop) had me in kort gesprek een 'blinde vlek' geopenbaard. Maar Sauer kon ongestoord zijn monoloog afdraaien, als altijd.

 

Elk onderwerp kan naar willekeur gekleurd worden. Of zelfs verdwijnen zoals Orwell opmerkte als verslaggever in Spanje, toen de krant een veldslag had genegeerd en een andere had verzonnen. Ook scherpzinnige commentators zelf kunnen verdwijnen. Bijvoorbeeld Julian Assange, de transparantie-kampioen - Wikileaks oprichter. Assange wordt sinds 2018 in maximum 'security' monddood gehouden na een jarenlange smeercampagne. 'Punishment by process' is het credo, een vernietigingsproces. Samenwerking tussen overheden (VS, UK, AU en SW) maakt dit mogelijk. Dit is het antwoord op Wikileaks' vragen en aanklachten tegen misdadige praktijken.
Assange's opsluiting volgde op acht jaar dehumaniseren met halve waarheden en fantasmen in de media. Assange heeft alle 'flak' kunnen weerleggen maar zijn onthullende en openhartige weerlegging is vrijwel genegeerd in de pers. Wikileaks confronteerde de oorlogslobby, de Neocons, Bush en Blair eva, met de politieke mythen en misdaden van het oorlogsbedrijf. Op Wikileaks konden klokkenluiders veilig lekken. Gedurende 10 jaar kwamen in plm 10 miljoen onthullende feiten aan het licht die zonder Wikileaks niet aan bod kwamen, speciaal sinds het de opkomst in 1992 van 'embedded' verslaggeving. Assange is voorgedragen voor de Nobelprijs. Twee VN onderzoeken hebben gepleit voor rehabilitatie en schadevergoeding en stelden dat Assange wordt gemarteld en op willekeurige gronden vastzit. De machten die bestraft en beperkt hadden moeten worden hebben de persvrijheid beknot en vermalen Wikileaks. Censuur is dictatuur, daar kan de krant elke dag aandacht aan besteden. Dat is is nu wel een beetje riskant. Zij die Assange steunden houden zich veelal gedekt.

 

Perceptie managers schrijven voor wat juist en wat waar is. Maar hoeveel invloed kan het hebben. Private en publieke media zijn inhoudelijk geharmoniseerd als je er op let. Ook gaan er aanwijzingen naar redacties uit niet-openbare delen van overheden, in de UK bijvooorbeeld bekend als 'D-notices' (Mi5). Chomski en Hermann beschreven vijf filters in de mechanismen van Institutionele propaganda (een instituut kan slechts propaganda uitbrengen). Het spectrum van acceptabele invalshoeken en onderwerpen kan verschralen tot angstbeeelden en opgestookte emoties gespeend van inzicht. Stap voor stap conformeert men zich aan zo'n mono-cultuur, onwillekeurig. 'Murw geinformeerd' maar zonder het begrippenkader om te zien welk potje er precies op het vuur staat, raakt men gewend om waarnemen en denken uit te besteden aan de professionelen. Niet langer zelf te be-oefenen, want wie ben ik. Hier moet je betalen dan zal het wel goed zijn. Een vergissing. De markt werkt niet, of niet voor ons. Voor vanalles is men bang geworden, de Oosterburen bijvoorbeeld, de 'wisdom of crowds' de gele hesjes. Zonder goede reden. Zonder 'public intelligence', hoor, wederhoor directe communicatie is het beleid aan 'de professionals', de onwetenden, de technocraten, de slippendragers en brokkenpiloten.  

 

 ___________________________________________________________________________

 

 

Spreek en luister, vermeerder kennis en geef door. 

Kijkt zelf hoe het werkt als je durft. Authentieke bronnen tonen motieven en achtergronden van ontwikkeling die je niet voor mogelijk zou houden. De werkelijkheid is bonter dan fictie. Het verdient een genuanceerde beschrijving. Ondanks hun identieke behoeften zijn mensen en volkeren gevormd door verschillende ervaringen en behebt met andere issues en prioriteiten. Daar valt iets te ontdekken, zonder domineren, zonder zware etiketten - her en der je lichtje opstekend.

______________________________________

Goed plan, een oefening in dialoog en analyse.
Vindt het verhaal naar je ideaal, vanuit elk ander perspectief

(voorbeeld, Basisinkomen) logisch - stap voor stap!