van denkraam tot sleutelgat

HET GEACCEPTEERDE DENKRAAM een ongelooflijk krimpend 'Overton' venster

Caitlin Johnstone, dichter / columnist brengt actualiteit in tele-perspectief, als een opwekkend medicijn voor tijdgenoten! Een waarheidserum, hoe zal het smaken?

Dank Michiel voor dit bericht....nogal omvangrijk....kun je me misschien vertellen waarom je denkt dat ook ik deze Caitlin een interessante vrouw moet vinden en moet lezen....ben bijvoorbeeld nu even helemaal ondergedompeld in Judas van Astrid Holleeder... groet, WW

Cailtin Johnstone houdt een vastlopende cultuur een spiegel voor. Dat is één reden.

Zij prikkelt je tot onbevangen waarnemen en draagt nieuw materiaal en gereedschap aan. Met slim gekozen simpele vergelijkingen refereert zij aan een meer coherent wereldbeeld. Vanuit dat perspectief vallen blinde vlekken op en fouten en disproportionaliteit in de politiek. In coherent licht verbleken de zovele mythen en lukrake oordelen en aannames waar wij ons naar gedragen. De Middeleeuwen zijn echt nog niet ver weg.

 

Caitlin Johnstone's werk is een herbezinning. Zij is één van een groep onderzoekende commentators, zonder politieke signatuur, die gangbare Illusies en een verkokerd systeem opschud en attakeert, met niets dan algemeen aanvaarde normen.
 

Begrijpen is genieten. Zoals je een berg beklimt voor het uitzicht. Zo doemen nieuwe vergezichten op... en ook nieuwe uitdagingen - nieuwe relevante vragen. Haar annotaties bij de actualiteit leggen bloot waar het verstand lui verstek liet gaan, massaal. Elk feitje onbetwistbaar en gewoontjes, maar oh de confrontatie, dat knarst in samenhang. Genadeloos. Onacceptabel. Zou het bewustzijn collectief zijn onderdrukt? Dat roept om onderzoek en actie. Geniaal gedaan. 

Theoretische kennis over media, macht en propaganda, wordt actueel wanneeer Johnstone een bewustzijnsindustrie blootlegt en de drijvende krachten achter propaganda en de indoctrinatie waarmee ons leven is gekleurd. Zij staat in een traditie met Jack Ellul, Herman en Chomski, Michael Parenti, Malcolm X, Tony Judd, Ilon Pappe, Michael Cunningham. Maar Johnstone is een poeet als zij op dreef is. Al dichtend wordt ons kaleidoscopisch wereldbeeld verbreedt tot Panorama. Ontdaan van die overweldigende herhaling in beperking moeten woorden worden geherdefinieerd. Kaders staan op losse schroeven. Dat bevrijdt. Johnstone humaniseert en verbindt. 

 

Het laat de hersens knarsen, en dat lucht op - mij althans. Dat is bemoedigend. Niet passief voorbij gaan aan het onaanvaardbare. Buiten de box denken geeft inspiratie en inzichten voor de toekomst. Maar dat is niet het enige Johnstone is ook een politiek detective die het kaf van koren weet te scheiden alvorens het brood te bakken.

 

Is het toegankelijk en prikkelend? Ik ben benieuwd.

(ingekort)