NEOLIBERALISME

is geen verlichting; de grote verduistering
van het liberalisme

West Wind

Jul 29 · 4 min read

Neoliberalisme is tegenstrever van democratie en humaniteit. Het is bekend van beleids principes zoals dereguleren, marktwerking, efficiëntie, participatie, no-nonsense, meritocratie, trickle down economics, rising tide lifts all boats... etc. Dit gedachten complex met de schijn van wetenschap heeft het politiek bedrijf sinds de jaren negentig beheerst, echter zonder aanwijsbare kredietwaardigheid. Neoliberalisme depolitiseerde het debat en dat zou de samenleving en cultuur verzwakken. Het was als een Psyop. Vooralsnog ontbreekt een gerichte inzet tot herstel. Ondenkbaar leek het mij in 1995, toen Jan Kassies ons voor een tweedeling waarschuwde. Maar de gevreesde tweedeling is nu een feit. Zou tweedeling de weg verder vrijmaken naar feodaliteit? Of zijn we er al?

De koopkracht daalde, evenals het aandeel arbeidsinkomen in het BNP terwijl de productiviteit steeg. De markt alleen is niet in staat gebleken maatschappelijke taken te verrichten. Uiteraard, zeggen we nu. Zelfs niet een markt runnen of het verenigen van aanbod (zoals kapitaal) en vraag (zoals werk). Toch blijven we op wonderen wachten. Lessons learned vindt je in de politiek slechts in vage aanbevelingen. Economische groei ging voornamlijk naar hogere inkomens en vermogenswinst. Vermogen lijkt (neoliberaal) een 'verdienste', maar is het niet. Loon is niet naar werken, Picketty deed het ons precies uit de doeken. Maar wat verandert er? Elk kabinet liet de kloof tussen arm en rijk verder groeien. Beleid dat de grondwet (art 21) verbiedt.

Tegenover Neoliberalisme staat in mijn optiek het Sociaal liberalisme (Democratisch Socialisme) wat een rationeel antwoord bevat op het gevaar van onbeheerste stratificatie en terugkeer naar de feodale verhoudingen (van voor de opkomst van de burgerij). Het verwerven van bezit en van politieke invloed gaan namelijk hand in hand, wat het verwerven van bezit eenvoudiger maakt naarmate men er meer van heeft. Dit mechanisme rechtvaardigt een materiele herverdeling door de overheid als voorwaarde voor cooperatief samen leven - de samenleving.

Sociaal liberalisme biedt echter weinig weerstand aan het gevaar van een "race to the bottom". Dat is een maatschappelijk monopoliespel dat leidt tot verarming en ontmenselijking, waar Adam Smith (econoom, 18de eeuw) al aan refereerde. Een 'onzichtbare hand' van menselijke  (werkgevers) betrokkenheid zou zo'n race verhinderen. Maar Smith had buiten het neoliberalisme gerekend, het dictaat van een sprinkhanenplaag, het internationaal aandeelhouders kaptalisme. Het 'crisis kapitalisme' kortgezegd.

De race to the bottom. Een samenwerkende wereld-mafia, Global inc, kan nationale besturen coopteren en economien tegen elkaar uitspelen door vormen van een monopolie op handelswegen of kapitaal. Neoliberalisme, de pseudo wetenschap van Global Inc transformeeert besturen tot weerloze kakistocratien. Dat hadden we niet zien aankomen.

Maar een sterke reaktie ontbrak al aan het begin. Paars werd de bitch van het neo-liberalisme en tekende in Nederland het failliet van progressieve idee ontwikkeling onder premier Kok, de socialist met 36 commissariaten. De ideologische weerstand van liberalen en socialisten was teleurstellend. In plaats van concessies aan beschaving volgde men een veeleisende economische dogmatiek met een nog onbekende (beperkte) validiteit.

Sociaal liberalisme, de sociaaldemocratie had met haar lange strijd concrete lotsverbetering gebracht die je ziet in de welzijnsstaat van de twintigste eeuw - de ‘verzorgingsstaten’ die nu worden afgebroken als op commando van een grote onzichtbare arbiter.

Auteurs zoals Chis Hedges, Gore Vidal, Paul Craig Roberts, John Pilger eva. schreven of schrijven er vanuit verschillende politieke toonaarden over voor een kleiner wordend publiek. Denk aan de scherpzinnige Tony Judt die die sociale verworvenheden van de twintigste eeuw zoals vakbonden en woningbouwverenigingen terecht tot een toppunt van menselijke beschaving rekende.

Neoliberale adviseurs bewerkstelligen met door denktanks aangereikte ongerijmdheden bestuurlijke veranderingen die resulteren in een toenemende kloof tussen rijk en arm, maar ook afnemende democratie en medezeggenschap en zelfs afnemende efficientie en 'meritocratie' - de heilige graal van het Neoliberalisme. Dit presenteert zich als kakistocratie in de politiek - gekakel van de minst geschikten, zoals de nieuwe garde opvallend goed gesoigneerde lijstaanvoerders (groen, democratisch, liberaal), ideologisch weerloos aan de fantasmen van het neoliberalisme de (economische) agenda en van het neoconservatisme de (geopolitieke) agenda, het Globalistische boodschappenlijstje compleet.

Pikant is dat het Neoliberalisme voor de nodige extra controletaken, deregulering en bezuinigingen juist de overheid als uitvoerder aanwijst.

Het neoliberaal aandeelhouders-kapitalisme lijkt een totalitair systeem. Deze veeleisende ideologie in dienst van Globalisten doet in culturele vernietigingskracht niet onder voor het Fascisme of het Stalinisme van weleer. Elk conflict, elke dreiging, elke crisis leidt in dit neoliberaal politiek denken tot verdere centralisatie van de macht. Een totalitair vehikel koerst zonder remmen naar neo-feudalisme.

Neoliberale politiek heeft sporen nagelaten die we bijna als vanzelfsprekend zijn gaan beschouwen. En een overkoepelend ideologisch anti-neoliberaal Credo ontbreekt, de ontmanteling vereist dus herhaald politiek handwerk.

Zoals iemand opmerkte verkeerde het neoliberalisme na 2008 in een ‘strange non-death’.[22] In zombiegestalte leeft het voort, omdat ieder alternatief voor neoliberaal beleid word afgeschilderd als irrationele ontkenning van eenduidige economische waarheden. Ondanks de erkende problemen.

Vele doorwerkingen van de neoliberale golf:

Het gewone leven is van wieg tot graf gefinancialiseerd.
Het bedrijfsleven fuseerde, banken werden 'too big too fail.
Vakkennis, techniek en industrie zoals Fokker verdween.
(een geavanceerd, strategisch bedrijf)
Nutsbedrijf privatiseerde mèt loze prijsafspraken (oa kabel, water, gas) en een formele marktcreatie met schijn keuzes in 'smaken'.
Een managersbureaucratie kwam boven uitvoerders legde extra taken op.
Overheid en maatschappelijke instituten, hun macht is uitgehold en daarmee de democratiche macht.
Kostenefficiency werd bron van crises zoals de toeslagen affaire, destructieve mentoraten, klantvijandige protocollen in zorg, justitie, etc.
Depolitisering (strategie)
Parlementariers werden 'interim carriere' politici.

Mensen worden koeler benaderd, zakelijk, materialistisch
Alsof bezuinigen op empathie efficient is, en financieel gunstig.
Geprivatiseerde zorg bezuinigt vaak op menselijke benadering, ten behoeve van winst en tijdswinst - tijd voor (neolib) bureaucratie.
Geen tijd voor empathie.
De sociale stad verandert, verdween beleid 'geintegreerde stad'.
Woningbouverenigingen verdwenen.
Het neoliberalisme verdringt het politieke en morele debat.
Mensen in kwetsbare positie voelen zich economisch en sociaal overbodig. Het primaat ligt bij de economie en bureaucratie ipv de mensen.

De financiële crisis van 2008 legde de gebreken bloot. De neoliberale realiteit moest onder ogen worden gezien. Dat bleek echter maar in zeer beperkte mate te gebeuren. Na 2008 begon een beleid van (neoliberale) bezuinigen op basis van die (neoliberale) crisis.

Neoliberalisme heeft de top 1% (VS) de laatste dertig jaar ruim 20 trillion dollar opgeleverd en 50% van de Amerikanen bijna een triljard dollar aan inkomen gekost. (Nick Hanauer in dirty secret of capitalism)
Dat heeft niet te maken met een zwakke productiviteit maar met onderhandelings macht. Hanauer noemt deze drogredeneringen:
Taxes kill economic growth,
Regulation is never efficient,
Wage rise always kills jobs.

Neoliberalisme is geen economische wetmatigheid. We kunnen de economie naar onze hand zetten zegt Hanauer:
It isn't capital that creates economic growth, it's people.
Isn't pure self-interest that promotes the public good, it's reciprocity
It isn't just competition that produces our prosperity, it's coooperation.

 _______________________________________________________________________

________________________________________________________________________

Koortsdromen?

Souvereine staten lijken tijdens het Neoliberalisme te zijn geprivatiseerd tot Huxleyaanse pretparken. Nederland in de voorhoede. Men vindt hier gemiddeld geen woning voor z'n 33ste levensjaar. De koopkracht neemt af ondanks een constant toenemende productiviteit. 'Maar het gaat hier toch goed' zegt men, en 'het kan niet anders', of 'als wij dit niet zouden doen zou een ander dat doen' etc. Dooddoeners alom. Zelfs de onthulling van leugens aan de kamer en het feit dat Rutte en Koenders (met 16 Westerse landen) in het geheim in Syrie een club halsafsnijdende, dorpen uitmoordende haatbaarden hebben gefinancieerd (met uw euros) brengt nauwelijks verontwaardiging teweeg. Daar zorgen de politiek correcte omroep en ander media wel voor. Wie anders? Alle sociaal vormende bedrijven lijken tot een verstrooiend, indoctrinerend en politiek correct meningenkartel te zijn gehomogeniseerd. Hoe die (neoconservatieve en neoliberale) droomwereld is kunnen ontstaan? Daar hebben neoliberale wetten  aan bijgedragen (tegen anti-kartel wetten) die media lieten fusen, onder president Clnton jaren negentig, ingezet met een afschaffing van de publieke ruimte op de ether. Gefuseerde media waar onze media de oren naar laten hangen. Gelijktijdig is één etnische groep dominant geworden in de media net als overigens in andere sociaal vormende bedrijfstakken zoals educatie en entertainment / vermaak. Je kunt je afvragen wiens idee dat was en of dat een goed idee is, om een pijler (de Media) onder de democratie in aan hofdzakelijk één kerk toe te vertrouwen.

 studie naar de vereenzijdiging van media

Neoliberale geschiedenis

Een belangrijke wegbereider  van het Neoliberalisme die zelden genoemd word is John D (Davison) Rockefeller 1839 - 1937 oprichter van Standard Oil (tevens de oudste zoon van paardenkoopman / kwakzalver William Avery of "Devil Bill" Rockefeller Sr. (1810 – 1906), alias Dr. Levingston). 

Eind 19de eeuw ziet John D (Standard Oil) Rockefeller kans om door middel van rechtzaken verschillende staten in de VS een uitzondering te doen accepteren op de vaste wetsregel dat een  Corporation een maatschappelijk nut moet dienen. Dit bracht belangrijke juridische voordelen (en belasting-voordelen) eenzijdig in handen van bedrijven. Dit 'buitenparlementaire' aandeelhouders-activisme van John D voor die wetswijziging past naadloos in het model van de 'permanente tegenrevolutie' sinds 1850 (K v d Pijl) want zo'n wijziging gaat ten koste van natuurlijke personen — maw. ‘het volk’. (mensen in het algemeen)

John D Rockefeller (Standard Oil)

Dit wetsmodel voor de vennootschap is ingevoerd in verschillende landen, wellicht omdat geen land de eigen industrie op achterstand wil zetten van buitenlandse concurrenten. (?) Maar een andere ('verticale'!) ongelijkheid werd ingevoerd, in het sociale domein. Het verschaft de aandeelhouder een kunstmatig voordeel ten opzichte van de natuurlijke persoon. Het politiek-economisch speelveld is daardoor permanent scheef gesteld met behulp van de wet. Het gaat altijd heuvel op voor de gewone man — de natuurlijke persoon par excellence.

De patriarchen van 'International Finance’ zoals de Rockefellers en de Rothchilds zijn wakkere langetermijndenkers en zelfs kandidaat-heersers in een denkbaar feodaal en monopolistisch wereldbestuur - waar de nieuwe wereldorde (NWO), ‘Neoliberale Wereldorde’ op aanstuurt. ‘Daar zijn veel offers voor gebracht’, zei president Barack Obama eens over de NWO in een bedankje aan (...) ‘our thoughtleaders’, de 'bankiers en hun (denktank-) adviseurs' zei hij daarbij.

Dezelfde clan van internationale financiers zijn dat, waarvan men in 1850 zei 'zulke paleizen konden de koningen zich niet verloorloven' en die naar schattingen uit 1900, het halve vermogen van de wereld zoude hebben verzameld (niet geklasseerd in fortune 500) is blijkbaar niet ongenegen om haar duistere vermogens en privileges (monopolie) te transformeren tot een onwankelbare nieuwe macht die tevens 'de souvereine staat' (al eeuwen een doorn in het oog) zoude vervangen. Dat streven is historisch goed te volgen. Maar het is ook nog eens een begrijpelijk menselijk verlangen, ...wanneer je alles hebt (dank zij 'zakelijke voorouders' dan is het bijna je plicht om te regelen dat het zo blijft en de samenleving ten gunste van jouw positie te ontwikkelen (social engineering) door financiele sturing, beloning van cooperatieve actoren en conductieve partijen via besloten genootschappen en zakenvrienden — al lijkt de missie wat ‘ontremd’, zij het ontremd in camouflage, wellicht — met een grote vasthoudendheid, wellicht als gevolg van de geboden gelegenheid, geld en sociale isolatie waarin sociophatie onopgemerkt en straffeloos salonfahig kan worden.

‘Integreren van bedrijfsleven en politiek’ het eufemisme van David Rockefeller voor globaliseren. David Rocekefeller, 1915 – 2017, was de kleinzoon van Standard Oil oprichter John D en zoon van John D junior'. Hij initiatieerde oa de geheime "War en Peace" studies een geheim onderzoek uit 1939 naar een post-WW2 VS-imperium, en richtte de Bilderbergers op (1956) en de Tri-lateral Commission (1973). Hij zag zichzelf als een Don Quichotte. In een bedankje aan de media (editors, leden van de CFR) voor dertig jaar stilzwijgen over zijn plan voor de wereld zei hij dat 'dat inmmiddels genoeg ontwikkeld was' dat het wel wat exposure kon verdragen. Elke president van de VS heeft daarna zijn New World Order genoemd, George Bush sr sprak van een 'a real chance' en Obama roemde onze ''bankers, our thought leaders'. 

David Rockefeller (Citicorp, CFR, Bilderberg, TC)

Inmiddels zijn we ruim een eeuw, een (David Rockefeller eeuw) gevorderd sinds John D's wetswijziging. De dag nadert dat de Vennootschaps-macht de Natuurlijke persoon volledig overheerst en defenestreert. De accumulatie van politiek-economische macht bij het internationale bedrijfsleven die de Vennootschapswet heeft opgeleverd zien we inmiddels in werking.

Zijn anti-democratische invloed is steeds sterker geworden oa. in overheidsbeleid. Sinds 1975 bijvoorbeeld, zijn door alle kabinetten heen de middeninkomens blijven steken in koopkracht, nadat een verdubbeling was gerealiseerd vanaf 1945 tot 1975, een koopkracht toename die gelijke tred nam met de productiviteitsstijging, de drijvende factor van economische voorspoed (die nog immer gestaag toeneemt). De zeer hoge inkomens maken vanaf 1995 wel een spurt en vergroten sindsdien de inkomens kloof. Dit ondanks de roep om nivelleren van zelf de World Bank economen en niet te vergeten, de Grondwet die de Regering voorschrijft om materiele ongelijkheid in de samenleving te beperken. Het maatschappelijk leven en de politiek nemen na 2008 in onze beleving in scherpzinnigheid en integriteit af tot een krachteloze Kakistocratie — bestuur door de minst gekwalificeerden. Kakelverse fractieleiders, sprekende pakken, conformeren zich naar een neoconservatieve big brother of neoliberale bankiersagenda, maar altijd hebben ze paraat een sussend woordje - opgeleped uit een denktank. Een derde dankwoord dient ter illustratie van dit exposé van de macht; Clinton bedankt de CFR (clip) de CFR Council of Foreign Relations waar zij kan horen 'hoe te denken over de toekomst' en 'what my policy should be'.

De clip toont simpel en overtuigend het succesverhaal van Cecil Rhodes' (1902) lange termijn plan om na zijn door dmv zijn vermogen de zegeningen van het Anglophone settler-colonial imperialism over heel de wereld te exporteren via scholarships, adviseurs en denktanks (te leiden door een keten van besloten organisaties van zijn erfgenamen, Britse industrielen en de patriarchen van International Finance) die regeringen zouden gaan soufleren. Denktanks namen ahw de rol over van een 19de eeuwse voorganger, de 'politieke filosoof / ideoloog' - zoals Marx, Nietzche en Herzl, die aan de wieg stonden van respectievelijk het Communisme, het Fascisme en het Zionisme.

Hillary HCR Clinton welcomes CFR-offiice to DC

Het proces gaat van een New World Order (nog mèt een markt) naar een monopool een One World Goverment (neo-feodale dystopie), ingeleid door advies-organisaties, denktanks, scholarships (zoals CFR, Bilderbergers, Atlantic Council, Soros ed.) en een kerngroep van Transnationale Corporaties. Daarvan bleken slechts 147 bedrijven controle te hebben over 40% transnationale bedrijven wereldwijd. Het proces gaat langs bekende, goed verzorgde achterwegen van verleiding, co-optatie, welbegrepen vriendjespolitiek, corruptie en overname t/m cartelvorming, intimidatie en liquidatie en regelrecht monopolisme en bestrijkt al onze instituten, dwz. alle voor democratie en staats soevereiniteit noodzakelijke instituten, zelfs humanitaire waakhonden zoals de OPCW en Amnesty falen soms onopgemerkt met zwakke, gekleurde rapporten en achtergehouden informatie (kean -9/11) - meer achtergehouden informatie (Opcw / al Shikoun) en meer (Amnesty). Ook Google Search en Wikipedia (hijacked en herschreven) doen mee aan politiek 'correct' 'kuisen', censureren en gebruiken kuis-advies - James Corbet. De vervlechting met zoiets als de NWO agenda vindt onzichtbaar plaats door een 'cooperatieve bestuurder' te stimuleren 'met een materiele beloning na de carriere'. Zo beschreef CFR biograaf Caroll Quiggley het in de jaren zestig in Tragedy en Hope. Onafhankelijike karakters kunnen natuurlijk wel tegenwind verwachten. Het is een diffuus en bijna ongeloofwaardig efficient proces een soort, 'money whispers' vriendenpolitiek en sturende 'filantropie'. Het dringt door in alle instituties, ook alle media - van de Groene tot de Washington Post, zoals moge blijken uit het vermogen publieke geheimen stil te houden. Dat werd na het vervolgonderzoek naar de moord op Kennedy in 1979 wel duidelijk, en is ruitelijk bevestigd in een commentaar van de (mislukte) 9/11 commissie. Het speelt ook een rol in de academische wereld, in onderzoekskeuzes, in entertainment en cultuur, mensenrechtenorganisaties, you name it — uiteindelijk ook burgerbewegingen. Geen grap.

Het resultaat begint zozeer te lijken op '1984'. De gedachte dringt zich op dat de auteur van dat boek, Eric Arthur Blair (George Orwell) een bron gehad moet hebben met voorkennis. Dat geld ook miz voor Brave New World en Aldous Huxley. Net als misschien de Futility, or the Wreck of the Titan (1898) van auteur Morgan Robertson en The Lone Gunmen, tv-serie van Chris Carter en die prachtfilm uit 1995 waarin de WTC-aanslagen van 11 september 2001 voorspeld werden, en de eerdere aanslag van 1992 werd uitgelegd (de onontbeerlijke test).






__________________________

PS. hier alles op een rij

Hoe het werkt in het kort: NGO's en goede doelen nemen politiek en burgelijke activisme onder controle van philantropie, een onaantastbare wereld-mafia. Middenpartijen radicaliseerden na 1990 terwijl de financialisering van onze samenleving en de politieke kakistocratie gestalte kregen langs de neoliberale weg. Denktanks zorgen nu voor de motiverende labels, policy planning en politiek correcte termen voor publieke consumptie (los van eigenlijke beleidsdoelen en mechanismen). Zoals men de consumptie bevordert met verleiding is angst het  instrument om tot oorlogs acceptatie te komen - acceptatie van overigens onveerkoopbaar beleid. Met name doelen ten behoeve van de macht en hegemonie van het Globalisten (zoals Libie en Servie hun onafhankelijkheid van het Westen verloren) en andere zaken die de gewone mensen treffen zoals het verpauperen tbv banken redden en CO2 politiek die de koopkracht aantast en de 'humanitaire' oorlogen en (R2P) interventies die nominaal mislukken maar doorgaans perfect bijdragen aan imperiale hegemonie (Brzsinzki's 'grand chessboard' / de mogelijke controle van het wereldeiland of 'Heartland’ (MacKinder) maw. de politieke controle van Eurasia). De krantelezer ontkomt niet aan de indruk dat het Westen wordt bedreigd door onredelijke partijen en barbaarse dictators. Dat idee houdt de boel bij elkaar.

Dit nav. een stukje van Peter v Eldik